در سال 1976، پس از ورود به نیویورک، در سن 20 سالگی، اولین کار مدلسازی من برای وگو بود. با این حال، اولین نشستم نبود این اتفاق یک سال یا بیشتر در کنیا رخ داد. در آنجا، به احتمال زیاد، من آشنایی از عکاس پیشتاز رابرت پیتر رد، مأمور عکاسی-تقدیر کردم. هنگامی که پیتر یک جلسه عکس را پیشنهاد کرد، هر چند من هرگز نمی توانستم تصور کنم مسیری که در آن حرکت می کرد، حداقل می توانستم مذاکره ای را برای معادل هزینه تحصیل کالج من بکنم- و معامله ای متوقف شد.
حتی در صورتی که می خواستم در خاورمیانه آفریقا در دهه های 1960 و 70 به وجود آید، نمی توانستم آن را تبدیل به یک مدل مد کنم: اگر آنها وجود داشته باشند، خبر از عادت هایشان در مدرسه شبانه روزی به من نرسیده است. بتهای خودم از ستارگان موسیقی و فیلمهای پرطرفدار جهان عرب مانند امم کولتوم، فتن حاما و مریم فخر ادین آمده بودند. هنگامی که روز پیروزی پیتر وارد شد، هر چند من چهره و بدن خود را به ارمغان آوردم، این زنان بود که تصاویر من من احضار شده به من در مقابل دوربین من را به ارمغان آورد. من تظاهر کردم که همه آنها بودند. به طور خلاصه، برای حفاظت، من نیز پنج دوست دخترم را که درست در خارج از قاب دوربین ایستاده بود، به ارمغان آورد. در حالی که من به سختی اعتماد به نفس داشتم، نمی ترسیدم احساس کردم چیزی برای از دست دادن ندارم، فقط به دست آوردن. در عربی نام من، ایمان، به معنای "ایمان" است. من ایمان داشتم.
پیتر رد عکس های خود را به نیویورک فرستاد، و نه چندان طولانی پس از آنکه من نیز به دست آوردم. اولین رزرو من برای جذاب آرتور الگورث، استاد بلندپروازانه مد مدرن از عکسهایی است که در عین حال پرطرفدار، شاد و زیبایی واقعی هستند. من نایف بودم، یک بسته ی لرزان از اعصاب. عکسهای آرتور خیال بسیار پرطرفدار در چشم من دارند.
در حین مراحل تردید من، یک قدم زدن شد، و من جای خود را در کالیدسکوپ بزرگ مد انجام دادم.
